Μπράιγ Λουί

Μπράιγ Λουί

Γάλλος εφευρέτης. Γεννήθηκε στα 1809 στο χωριό Κουπρβέ έξω από το Παρίσι. Είχε την ατυχία να χάσει τα μάτια του από τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του, ύστερα από έναν τραυματισμό του στο κεφάλι. Όταν έγινε 10 ετών, οι γονείς του τον έστειλα στο Βασιλικό Ινστιτούτο των Τυφλών, στο Παρίσι, όπου εκπαιδεύονταν τα τυφλά παιδιά. Αλλά ο Λουδοβίκος κάθε καλοκαίρι πήγαινε στο σπίτι και συζητούσε με τον πατέρα του για το Ινστιτούτο, που όχι μόνο δεν τους μάθαιναν, παρά μόνο στοιχειώδη πράγματα, αλλά και οι συνθήκες της ζωής εκεί δεν ήταν καθόλου καλές. Ωστόσο συνέχισε να πηγαίνει εκεί. Επειδή όμως το σύστημα διδασκαλίας με τα λιγοστά βιβλία για τους τυφλούς που διέθετε το Ινστιτούτο δεν ήταν το κατάλληλο, σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να υπάρχει ένα άλλο σύστημα ανάγνωσης κι όχι εκείνο του Ανουί με τους χοντρούς χαρακτήρες, που δεν μπορούν να διαβαστούν γρήγορα. Σαν ενίσχυση σ΄ αυτή τη σκέψη του, του ήρθε κι ένας συνθηματικός κώδικας, που χρησιμοποιούσε ο στρατός για τη νυχτερινή υπηρεσία.
Πέντε ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν στον Λουί Μπράιγ για να κάνει την εφεύρεσή του, δηλαδή για να φτιάξει το ειδικό αλφάβητο για τυφλούς από το 1831 έως το 1836. στο μεταξύ είχε διοριστεί καθηγητής στο ίδιο το Ινστιτούτο και μαζί με τα μαθήματα έκανε και χειροτεχνία στους μαθητές του.
Το ειδικό αλφάβητο για τυφλούς που έφτιαξε ο Μπράιγ, είναι αντικατάσταση του γραμματικού αλφάβητου με ανάγλυφες στιγμές που με διάφορους συνδυασμούς, αποδίδουν ένα κείμενο. Ο τυφλός μπορεί με αυτό το σύστημα να διαβάζει ψηλαφώντας τις στιγμές με το δάχτυλο και μάλιστα όταν έχει εξασκηθεί, η ανάγνωση γίνεται αρκετά γρήγορα. Δηλαδή έχουμε ανάγνωση με την αφή.
Όταν το 1836 ο Μπράιγ παρουσίασε τη μέθοδό του έτοιμη και τυπωμένη και διάβασε μερικά από τα κείμενά της, όχι μόνο μπροστά στους συναδέλφους του, καθηγητές από το Ινστιτούτο, αλλά και σε ξένους καθηγητές που δίδασκαν σε σχολεία τυφλών, άλλοι φανέρωσαν την ικανοποίησή τους, ενώ άλλοι υποστήριξαν πως το σύστημα αυτό ήταν πολύ κουραστικό και όχι αποδοτικό.
Η Γαλλική Ακαδημία, αντί να βραβεύσει την εφεύρεση του Μπράιγ και να αποφασίσει τη διάδοσή της, αποφάνθηκε πως δεν ήταν τόσο ανάγκη να μορφώνονται οι τυφλοί και πως μια επαγγελματική διδασκαλία τους ήταν υπέρ αρκετή. Η απάντηση αυτή της Ακαδημίας απογοήτευσε τον Μπράιγ. Επίσης εκείνη την εποχή είχε χειροτερέψει και η αρρώστια του που τον είχε βρει στα 27 χρόνια (φυματίωση). Ο Μπράιγ, ωστόσο, εξακολούθησε τις προσπάθειές του και πέρα από το ειδικό αλφάβητο βρήκε τον τρόπο να διδάσκονται οι τυφλοί και μουσική. Προχώρησε ακόμα και σε ένα άλλο σύστημα που με αυτό οι τυφλοί μπορούσαν να μάθουν αριθμητική και να λύνουν προβλήματα.
Η αφομοίωσή του στους ομοιοπαθείς του ήταν μεγάλη και θυσιαζόταν για να τους κάνει τη ζωή πιο ευχάριστη, ενώ από το κράτος έβρισκε πάντα αντίδραση, μέχρι που, λίγο καιρό πριν πεθάνει, το σύστημά του αναγνωρίστηκε όχι μονάχα από το Γαλλικό κράτος, αλλά και από άλλα, έγινε παγκόσμιο και σήμερα έχει επικρατήσει ακόμη και για τη διδασκαλία επιστημονικών μαθημάτων.
Ο Μπράιγ εφεύρε ακόμα μια γραφομηχανή για τυφλούς που με αυτή μπορούσαν να γράφουν διατυπώνοντας τις ιδέες τους και τις σκέψεις τους σαν να έγραφαν όπως εκείνοι που έχουν τα μάτια τους.
Έτσι ο Μπράιγ έγινε ο ευεργέτης των τυφλών και χάρισε στη μοναξιά της ζωής τους ένα σύντροφο πολύτιμο, το βιβλίο, και ταυτόχρονα τη μουσική. Πέθανε στα 1852.
Εκατό περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του, του έστησαν ανδριάντα στη γενέτειρά του.